Friday, June 3, 2022

Myanmar Culture

 

Preserving Myanmar culture, values of national costume appreciated

 


Myanmar has its own cultural identity. Myanmar's people have preserved their cultural well-being with the rapidly changing world and cultural diffusion.

Most Myanmar festivals held over twelve months are highly correlated with culture. The majority of Myanmar's population are believed in Buddhism, which is predominantly Theravada tradition. According to Buddhist teaching, human beings must acknowledge right and wrong. Buddhism teaches ethical conduct and heavily reflects the living styles and culture of Myanmar people. 

Myanmar's traditional outfits and dressing styles are beautiful, auspicious, admirable, simple and elegant. They can give peace of mind to the eyes of the beholder. Myanmar's major ethnic groups (Kachin, Kayah, Kayin, Chin, Mon, Bamar, Rakhine and Shan) have their own cultural identities. Their traditional costumes will give you an awe-inspiring impression of their cultural values. 

Of them, Burmese girls proudly wear traditional attire (Yinphone and Htamain) during the festivals, donations, philanthropic and religious events. 

Buddhism beliefs are heavily related to Burmese girls' dressing styles and culture. Burmese girls wearing Yinphone blouses and Htamain (sarong) to preserve the tradition and cultural heritage are young women's perceptions and traditional ideals in the country. Foreigners can recognize a Burmese girl by looking at her attire. 

The majority of Burmese girls look shy and dignified. They are good-natured, quiet and peaceful. 

Artists are suggested to portray the beauty of Burmese women and their dressing styles without losing their cultural grip from the rural area to urban cities. Traditional attire looks more satisfying with simple and elegant features. The outfits are not too sophisticated and revealing, yet the chic outfit ideas are seen. It's written to promote own identity and preserve the cultural heritage and value of Burmese women's traditional costumes. – Zeya Htet/GNLM

          














      

 

 

 

 

 

 

မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အမျိုးသမီးတို့၏ ဝတ်စားဆင်ယင် ထုံးဖွဲ့မှုများ

 

      မြန်မာတို့သည် ယဉ်ကျေးမှုအစဉ်အလာ ကြီးမားသော လူမျိုးများဖြစ်ကြသည်။ ကိုယ့်ထီး ကိုယ့်နန်း ကိုယ့်ကြငှန်းဖြင့် နေထိုင်ခဲ့ကြသည့် အားလျှော်စွာ မြန်မာ့ရိုးရာယဉ်ကျေးမှုများ ဓလေ့စရိုက်များကို သိရှိပြီး တိုင်းတစ်ပါး ယဉ်ကျေးမှုများကို အထင်မကြီးဘဲ မိမိလူမျိုး မိမိတို့၏ကိုယ်ပိုင် ယဉ်ကျေးမှုများကို ဆက်လက် ထိန်းသိမ်း  စောင့်ရှောက်လာကြသော သူများဖြစ်ပေသည်။

      မြန်မာ့ဆယ့်နှစ်လ ရာသီပွဲတော်များတွင် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် စပ်ဆိုင်သည့် ပွဲတော်များ အများအပြား ပါဝင်လေသည်။ မြန်မာတို့ ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်ရာ ထေရဝါဒ ဗုဒ္ဓဘာသာ သာသနာတော်သည် လောကီ လောကုတ္တရာ အကြောင်းအကျိုး အကောင်းအဆိုးကို သိမြင်တတ်ရုံသာ မဟုတ်ဘဲ မြန်မာ့ ယဉ်ကျေးမှုကို အစဉ်စောင့်ထိန်းတတ်စေရန် သင်ပြပေးထားသော ဘာသာဖြစ်သည်။

      မြန်မာ့ရိုးရာ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုသည်  ယဉ်သည်၊ လှသည်၊ ရိုးရှင်းသည်၊ ကျက်သရေရှိသည်၊ က္ကန္ဒြေရှိ၍ မြတ်နိုးဖွယ်ရာကောင်းပြီး မြင်သူတကာတို့၏ စိတ်ဘဝင်ကို အေးချမ်းစေသောကြောင့် ကမ္ဘာကပင် လေးစားအားကျ ဂုဏ်ယူလောက်သည့် ဝတ်စားဆင်ယင် ထုံးဖွဲ့မှုများ ဖြစ်ပေသည်။ ကချင်၊ ကယား၊ ကရင်၊ ချင်း၊ မွန်၊ ဗမာ၊ ရခိုင်၊ ရှမ်းစသည့် တိုင်းရင်းသားများတွင်လည်း သူတို့ဓလေ့ ယဉ်ကျေးမှုများနှင့် ကိုယ်ပိုင် ဝတ်စားဆင်ယင်မှု ရှိကြသည်။

        ထိုအထဲတွင် မြန်မာအမျိုးသမီးများလည်း ပါဝင်လေသည်။ မြန်မာအမျိုးသမီး ငယ်လေးများသည် ရှေးခေတ်အခါက အမျိုးသမီးများနည်းတူ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ၊ ထဘီများကိုဝတ်ဆင်ကာ ရှေးထုံးအစဉ်အလာ မပျက်စေဘဲ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်ကလေးများဖြင့် လူကြီးမိဘများရဲ့ စိတ်သဘောထားများနည်းတူ ဝတ်စားဆင်ယင် နေထိုင်ကြပြီး ဘုရားသွားကျောင်းတက် အလှူမင်္ဂလာ ပွဲလမ်းသဘင်များတွင်လည်း မြန်မာဝတ်စုံ လေးများဖြင့် ကျက်သရေရှိရှိ ဝတ်ဆင်လာကြသူများ ဖြစ်ကြပါသည်။

        မြန်မာအမျိုးသမီးများသည် နောင်လာမဲ့အနာဂတ်ရဲ့ ကြယ်ပွင့်လေးများ ဖြစ်သည်နှင့်အညီ  ဗုဒ္ဓဘာသာ ထွန်းကားတဲ့ နိုင်ငံဖြစ်တာမို့ တရားတော်နဲ့လျော်ညီတဲ့ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုများနဲ့သာ ဝတ်ဆင်ကြ၍ မြန်မာကို မြန်မာမှန်း အဝတ်မြင်တာနဲ့တင် တိုင်းတစ်ပါးသားတို့ သိရှိကြပါသည်။ မြန်မာအမျိုးသမီး လေးများမှာ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနှင့် ထဘီ (သို့) လုံချည်များ ဝတ်ဆင်ခြင်းဖြင့်  ရိုးရာယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်ကို ထိန်းသိမ်း စောင့်ရှောက်ကြသည်မှာ စံနမူနာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြန်မာအမျိုးသမီးများသည် ပင်ကို သဘာဝအရ အေးဆေးတည်ငြိမ်ပြီး စိတ်ထား နူးညံ့သိမ်မွေ့သူများ ဖြစ်သည်နှင့်အညီ က္ကန္ဒြေလည်း ကြီးသူဖြစ်သည်။

     ထိုကြောင့် မြို့ကြီးပြကြီးများမှအစ ကျေးလက်ဒေသ တောရွာများအဆုံး မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်များကို အတိမ်းအစောင်းမခံဘဲ အလှပန်းချီဟု တင်စားခေါ်ဆိုထိုက်သော မြန်မာ အမျိုးသမီးများ၏ ဝတ်စားဆင်ယင် ထုံးဖွဲ့မှုအလှအပများကို အလှပန်းချီဆရာများက မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှု ဆေးစုတ်တံဖြင့် စုတ်ချက်ကောင်းကောင်း ခြယ်သ၍ ပြစေလိုပါသည်။ မြန်မာအမျိုး သမီးများရဲ့ ရိုးရာဝတ်စား ဆင်ယင်မှုများမှာ ထာဝရပိုင်ဆိုင်ထားသင့်သကဲ့သို့ အဝတ်များ ဆင်မြန်းသည့် နေရာတွင်လည်း အရှက်တရားနှင့် အကြောက်တရားများကို ထိန်းသိမ်းကာ မရိုးလွန်း၊ မဆန်းလွန်း၊ ခေတ်နောက်လည်း မကျလွန်း၊ ခေတ်ရှေ့လည်းမကျော်လွန်ဘဲ မြင်ရသူတိုင်းရဲ့ စိတ်ထဲနှလုံးသားထဲမှာ မျက်စိအကျဆုံး၊ အကြည်နူးဆုံး၊ ကျက်သရေ မင်္ဂလာအရှိဆုံးဖြစ်တဲ့ မြန်မာ့ရိုးရာဝတ်စုံများကို ဝတ်ဆင်ကာ မြန်မာတို့၏ ရိုးရာယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်များဖြစ်သော မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ဝတ်စားဆင်ယင် ပုံများကို ဆက်လက် ထိန်းသိမ်းထားကြသော ဂုဏ်ယူဖွယ်ရာ မြန်မာအမျိုး သမီးလေးများ ဖြစ်စေချင်ပါတော့သည်။                                                                                      ဇေယျာထက် (မင်းဘူး)                                                                                             

Traditional art of lacquerware

 

 

 

Traditional art of lacquerware from the Bagan area passed from generation to generation

 

By Nyein Thu (MNA)

 

Preserving cultural heritage from generation to generation shows the cultural prosperity of a country.

Likewise, preserving tangible cultural heritage, maintaining physical artefacts from generation to generation as the country's lifeblood, and promoting soft power in cultural aspects is the country's reputation and the contribution to tourism, which can generate significant revenue for the State.

Myanmar has rich natural resources with rivers, long coastline, land and mountain ranges. Bagan, a heart of cultural heritage, is standing proudly in the central region

Bagan enchanting tourism with its cultural values

Bagan has been boasting its cultural heritage with the ancient temples and pagodas from the 12th Century AD. It's the priceless treasure of the country with its architectural wonders and historical features. King Anawrahta of the first Burmese Empire founded Bagan as well. The visitors can feel the historical significance, prosperity and cultural dynamics of the Bagan dynasty even by walking near the temples and pagodas to date. Despite the loss and damage to the physical artefacts, the eminent Bagan is still the most popular destination for tourists.

 

Inviting tourists to explore the ancient city

 

"Bagan and art of lacquerware are coexisting in the Bagan zone. Lacquer (locally called Yun) is one of Myanmar's ten best well-known traditional arts and crafts (Ten flowers) and aesthetic finest art. Lacquerware Technology College is providing the technology of lacquerware arts to maintain traditional lacquerware from extinction and pass it on to future generations. The college offers a two-year diploma and shares the technology with the locals.

Bagan Lacquerware Technology College, in cooperation with Asian Lacquer Craft Exchange, is exchanging lacquer arts from Asian countries. There are lacquer craft exchange programmes in Japan, China, the Republic of Korea, Thailand, Cambodia, Viet Nam and Laos. They are temporarily suspended in the COVID pandemic. There were teacher exchange programs between Myanmar and development partner Japan. Japanese lecturers conducted an intensive course for the locals executing lacquerware for living.

The lacquerware technology college is an institution where the technology of lacquerware is offered to meet international standards, preserve traditional lacquerware, and not lose its grip. Furthermore, tourists can also explore lacquerware at the Lacquerware Museum on campus. More than 400 lacquerware, including traditional items maintained from the 12th century AD, is showcased at the museum. The foreigners usually visit there. Also, the lacquerware production hall features production stages from the raw materials (bamboo, timber). The foreigner is charged K2,000 to enter the museum and hall, and the earnings will go to the revenue of the State.

Moreover, over 40 antique lacquer objects have been collected with the State's budget. Also, there are two buildings for the foreigners to explore the arts of lacquerware at the college. Additionally, lacquerware shops also offer items produced with Japanese techniques and traditional ones. The college will be reopened on 12 May 2022, so the tourists are cordially invited," said Daw Nilar Myint, a principal of the college said.

Preserving and protecting the lacquerware arts to date and maintaining temples and pagodas from the Bagan dynasty is a price of the Bagan zone. The locals have been preserving it as vocational education and passing on the future generation is a national responsibility. Lacquerware Technology College (Bagan), operated under the Department of Cooperative and the Department of Small-Scale Industries, is preserving the lacquer arts from the threat of extinction up to now.

 

Academic upgrading of the College

 

Lacquerware Technology College (Bagan) was started as a lacquerware vocation school in 1924 and upgraded to Myanma Lacquerware Institute in 1995 and Lacquerware Technology College on 23 December 2003.

 

Aims and objectives of the College

 

The college is opened to preserve Myanmar's traditional heritage from the Bagan dynasty, protect the endangered lacquer craft from extinction, provide technical assistance to the lacquer industry to promote and maintain traditional crafts and produce artisans and lacquerware professionals to be well-known experts with business knowledge.

 

Emergence of self-help lacquerware vocational school

 

The vocation of making lacquerware is also preserving the country's cultural heritage. Retired assistant to minister Bagan U Tin in Myanmar kings' era, was a person who appreciated traditional arts. He tried to establish a lacquerware vocational school for the sustainable development of lacquer crafts in Bagan city. U Ba Tin met with lacquerware experts and opened a self-help school. In 1924, the state-owned school was opened.

 

Upgrading to college level

 

The government changed the course duration of the lacquerware vocation school from three years to one year in March 1960. The school offered a one-year course every year from March 1960 to March 1965. According to a meeting (32/94) of the Union Government of Myanmar on 31 August 1994, the school was upgraded into Myanma Lacquerware Institute. Later, it was turned into Lacquerware Technology College in December 2003.

 

Completing bachelor degree

 

Those enthusiastic with graduate (under 35 years) and post-graduate (under 25 years) education can join a two-year diploma course. Those who successfully accomplished the two-year diploma course starting from the 2005 intake are entitled to attend the Co-operative University to learn business science and receive a bachelor's degree.

 

Cooperation with international institutions

Lacquerware Technology College (Bagan) was made partner with Japan for lacquer craft exchange programs in 1953. At present, it's working together with the Universities of arts in Japan, China and Thailand to exchange lacquer crafts.

 

Creating job opportunities for the trainees

 

The college produced 2,564 trainees between 1924-1925 and 2019-2020 academic years. Of them, 15 can set up their own business, 80 serve as civil staff, and 550 join private firms. Three of them are engaged in the lacquerware industry for a living. The college helped them to hunt for jobs.

 

Translated.